Een eervolle vermelding en een mooie avond. Wat loopt er toch nog een onontgonnen talent rond in ons kleine Nederlandse taalgebied! Wat een dichters hebben we, wat een juryleden en wat kan Geert Van Istendael het allemaal fijn verwoorden!
Wie het allemaal eens van dichtbij wil bekijken en lezen, kan dat hier doen.

Keukengeheimen… Ik kreeg enkele weken geleden van het tijdschrift Verz!n de vraag of ik aan een enquête wou meewerken. Over literaire wedstrijden. Het ging om deel twee: de winnaars. Deel één was al gepubliceerd, dat peilde naar de ervaringen en de tips van organisatoren en juryleden – iets waar ik geen ervaring mee heb en dus ook mijn mening niet hoefde te geven, dat spreekt.

De winnaars dus. Ook van onze soort werden ervaringen en tips verwacht. Hoe doe je dat, zo’n wedstrijd winnen? Terwijl dat toch eenvoudig is…: de jury uitgebreid trakteren op drank en vertier. Inderdaad, dat is zo zinnig als een coureursbroek dragen tegen een verkoudheid (je kent ze wel, die voorlichtingsspots op tv om het gebruik van antibiotica te ontraden). Maar bon, wat is dan wel het geheim, hoe win je een gedichten- of kortverhalenwedstrijd? Door een goed gedicht of kortverhaal in te sturen, of wat dacht je. Als het zo eenvoudig maar was… De schrijver wikt, de jury beschikt: laat dat maar eens overeenstemmen.

Enkele tips vallen er natuurlijk wel te geven, maar wat zijn ze waard? Kon ik echt de vinger leggen op succes, dan had ik twee jaar geleden in Oostende gezeten, en vier jaar geleden ook, maar niet vanavond. Vanavond is de prijsuitreiking van de tweejaarlijkse poëzieprijs van Oostende. Laat ik alvast iets verklappen wat toch niet lang geheim meer hoeft te blijven: ik ben genomineerd. Enigszins tot mijn verrassing weliswaar. De voorbije twee wedstrijden had ik namelijk mijn best gedaan om een in mijn ogen zo sterk mogelijk gedicht in te sturen. Met de nodige tevredenheid ging telkens de enveloppe de post op. Twee keer noppes. Dit jaar werd ik de ochtend van de deadline wakker in de wetenschap dat ik nog altijd niks had ingestuurd. En dus besloot ik om even een instant poeem te plegen. Met het idee: niet geschoten, altijd mis.

En zie: enkele weken later viel de mail in mijn inbox: genomineerd. En wie weet kunnen we die nominatie vanavond nog verzilveren ook, al is het sowieso al heel mooi. Maar keukengeheimen: je vraagt ze beter niet aan mij…